In deze serie gaan we in Amsterdam en Kopenhagen fietsen om de twee steden met elkaar te vergelijken.
“Oké, jullie kunnen boven een fiets gaan halen”, zegt de medewerker bij de fietsenstalling nadat we aangeven er een te willen gebruiken. Als we weer beneden komen wordt onze ov-chipkaart gescand en mogen we de stad in.
Het verbaast me hoe makkelijk het eigenlijk gaat: een aantal minuten geleden zat ik nog in de trein, en nu sta ik opeens met een eigen vervoersmiddel in de hoofdstad van ons land.
Als we eenmaal fietsen is het eventjes wennen. Het zadel staat net iets te laag en de fiets heeft een terugtraprem. Je weet wel, zo’n rem waarvan je op de basisschool overtuigt bent dat het de beste is, om vervolgens op de middelbare school kennis te maken met een prachtige uitvinding genaamd de handrem.
In de eerste vijf minuten val ik bijna van mijn fiets af omdat deze vast zit in de trambaan. Dit kwam door de grote hoeveelheid toeristen die ik moest zien te ontwijken. Kort daarna word ik bijna aangereden door een scooter. Mijn eerste indruk van fietsen in Amsterdam was dus niet heel positief.
Toch begon ik tijdens het fietsen steeds meer te begrijpen waarom Amsterdam tot 2016 de nummer 1 fietsstad van Europa was. Wat startte als een tocht vol chaos en getoeter, liep als snel uit tot een goede vorm van voortbeweging in een toeristische stad als deze. We komen snel tot de conclusie dat ondanks de drukte, fietsen de beste manier is om van A naar B te komen in Amsterdam.
Het valt ons op dat de stad veel fietsverhuurders en fietsenmakers heeft. In elke straat waar we voorbij fietsen zien we er weer een aantal. Als je naar een fietsverhuurder gaat, praten ze al snel Engels tegen je. Deze zijn dan ook vooral voor de toeristen bedoeld. Nederlanders die zelf niet in Amsterdam wonen gebruiken er namelijk de ov-fiets, die ondertussen belangrijk is geworden in het straatbeeld van de stad.
Tijdens het fietsen gingen we langs bij verschillende fietsenwinkels in Amsterdam.